Bez kategorii

I znowu…ciągnie wilka do lasu…Tym razem w ramach wędrówek WATAHY psieEgo zmierzyliśmy się z “Królową Beskidów”- majestatyczną i nieprzewidywalną Babią Górą. Teren Babiogórskiego Parku Narodowego od polskiej strony nie jest niestety dostępny dla przewodników z psami co nas bardzo smuci , ale od strony słowackiej już tak, dlatego 5.07 o godzinie 3.00( zbiórka na BP Andrychów) wyruszyliśmy w zacnym gronie przewodników i ich psów na Babią Górę, bohaterkę naszego logotypu WATAHY psieEgo. Wejście na Babią rozpoczęliśmy w miejscowości Oravska Polhora, gdzie pozostawiliśmy samochody na bezpłatnym parkingu przy schronisku- Chata Slana Voda. Stamtąd początkowo po płaskim terenie, udaliśmy się żółtym szlakiem w kierunku szczytu. Cała trasa na szczyt trwała około 3,5 h. Dosyć strome i kamieniste podejścia rekompensowały przepiękne widoki. Na szczycie ukazał nam się niepowtarzalny pejzaż masywu górskiego Tatr i Beskidu… Po stronie polskiej niestety na darmo wypatrywaliśmy człowieków z psami, za to spotkaliśmy Panią z kotem na smyczy … 🙂 ( pozdrawiamy ) Zejście zaplanowaliśmy tym samym szlakiem, całość trasy to około 17km po zróżnicowanym, bardzo atrakcyjnym dla oka terenie. Podczas treningu interwałowego przeprowadziliśmy trening odłożenia, trening poszukiwawczo- ratowniczy. Przewodnicy wspólnie z psami regenerując siły mieli czas na wspólną drzemkę na stoku Babiej Góry. Nie zabrakło też kawy z kawiarki na wieży obserwacyjnej. Uwieńczeniem trudów był prażony syr z bramborami i zimna cofolą z automatu. Warto pamiętać o tym, że wybierając się na Słowację z psami, musimy mieć dla nich paszporty z aktualnymi szczepieniami a dla nas obowiązkowe jest ubezpieczenie turystyczne ( można wykupić bardzo szybko on-line). Pamiętajmy o dobrym przygotowaniu ekwipunku do trasy, o niezbędnych dokumentach oraz o nawodnieniu i pamiętajmy, że nie przechodzimy na polską stronę szczytu Babia Góra. WATAHĘ psieEgo tworzą wspaniali ludzie i ich psy z sercem do gór i wielką motywacją do poznawania swoich nieodkrytych możliwości. Wspólnie pokonaliśmy nie tylko 390,3km, ale także własne słabości i deficyty. Ciągle mamy apetyt na więcej…Bo jak wiemy…Ciągnie wilka do lasu…